Może nie są to książki specjalnie odkrywcze, czy przełomowe, ale zupełnie nie o to w tej literaturze  chodzi. Sedno tkwi w głęboko intymnej atmosferze, jaką Pleijel udaje się stworzyć swoim pisaniem. To pozwala chłonąć je całą sobą, spotykać się z czyimś doświadczeniem, emocjami, przemyśleniami tak blisko jak to tylko możliwe.

Dotykałam we „Wróżbie” życia małej dziewczynki, która niesie na sobie odpowiedzialność za kłótnie rodziców. A potem za porzuconą matkę. I ojca, który nie umie podjąć decyzji? Młodej kobiety, która wyrywa się na wolność, by tworzyć siebie, ale wciąż dźwiga bagaż. Najstarszej siostry. Dziewczyny. Kochanki. Przyjaciółki.

To historia tworzona prostymi środkami, która jednak głęboko do mnie dociera.

Przeczytajcie cytaty, które wybrałam. Może i Was poruszą?

„Opowiadam teraz o czymś, na co wtedy brakowało mi słów.
O strachu. O uczuciu przytłoczenia, byciu zaatakowanym przez ciało. O samotności, wspólnej dla wszystkich dzieci. I cieniach rzuconych przez dysfunkcyjne małżeństwo moich rodziców. Ale gdyby się nie spotkali, nie byłoby mnie. Może jakieś inne dziecko, ale nie ja. Ta myśl wracała do mnie od czasu do czasu, gdy byłam dzieckiem, napawała mnie lękiem”.

„Jesteśmy fikcją. Konstruujemy siebie ze słów”.

„Widzi potworny ból porzuconej w pierwszej, nieocenzurowanej wersji. Nie ma w tym nic uśmierzającego.
Ból jest surowy jak odrąbane mięso”.

„W mamie nie ma miejsca na nic poza nią samą”.

„Niektórzy popadają czasami w wielką niepewność, przez okoliczności. Należy stawić czoło temu, co się opiera, odnaleźć coś większego niż ja. Pisanie jest stawianiem czoła.
Należy się po prostu opierać”.

„To poprzez pisanie mogę zacząć sobie przypominać”.

„Eros, Ricki kontynuuje po chwili. To może być gotowanie jedzenia. Prasowanie ubrań. Cokolwiek. Najprostsze sprawy. Eros jest wtedy, gdy ciało i dusza są połączone”.

Aga Szynal